My Darling Quarantine, week #8

Je kan de films hier bekijken.

Dag 1: 'Enough' van Anna Mantzaris

Een heerlijk charmante kortfilm om de week mee te beginnen: 'Enough' van Anna Mantzaris. Net als onze Belgische Emma De Swaef en Marc James Roels ('Oh Willy…', 'Ce Magnifique Gâteau!' en het stressmannetje van De Lijn) creëerde deze Zweedse animatieregisseur een wollig stop-motion universum bevolkt door ronde, schattige figuurtjes. In de beige ambtenarenwereld die Mantzaris met zoveel vakmanschap laat oprijzen, heerst plotseling een nieuw, nog nooit eerder gevoeld sentiment: de bewoners hebben er gewoon even genoeg van. Wachten in de rij voor een bankautomaat? Waarom dan gewoon niet even je hoofd laten rusten op de zachte haren van de getatoeëerde hardrocker die voor je staat? In slechts twee minuten passeren zo heel wat komische situaties de revue, steeds met de focus op de juiste banale details die de kleine vignettes leven inblazen. Klein werk, maar er is niets zo ontladend als mensen de zelfcontrole zien verliezen. Merci, Aneta Ozorek (Kaboom Animation Festival) om de film voor te stellen.

[IMG]

Dag 2: 'A Boat' van Gabriel Herrera Torres

Meer speelse cinema op dinsdag, zij het een tikkeltje ‘gewaagder’ in zijn vorm. In 'A Boat' van de Mexicaanse Gabriel Herrera Torres slaan we in documentaireachtige long shots in de haven van Gydnia, te Polen, de bezige bemanning gade. Ze lijken bezig met de bouw van een gigantisch vrachtschip. Met krijt zijn er wiskundige berekeningen neergekrabbeld op een platform en een eenzame man met notitieboekje slentert over een dok. Wat meteen opvalt is Torres’ pientere, gemanipuleerde sounddesign: het gepuf en gekreun van een havenarbeider weergalmt door de haven en wanneer een loodzwaar betonblok door een kraan in de lucht wordt getild horen we precies een elastiek die tot zijn verste punt wordt uitgetrokken. Ook de grote kabelspoelen lichten plots op in neongroen, alsof de reusachtige bouwwerf plots getransformeerd wordt tot een flipperkast. Die keuzes van Tatiesque absurdisme en mise-en-scène accentueren op komische wijze het ongrijpbare aspect van de bouw van zo’n enorm object. Claudio Zilleruelo Acra van Black Canvas Contemporary Film Festival zette de film op het menu.

[IMG]

Dag 3: 'myBorder's joyFence' van Michael Kranz

Satire op woensdag dankzij Daniel Ebner van Vienna Shorts: Michael Kranz’ reclamespot 'myBorder’s joyFence'. “Security has always been the most important concern in human history”, zo wordt ons aangeleerd terwijl mooie droneshots van de Chinese Muur – oh, het cliché! – die lege woorden ook daadwerkelijk kracht bijzetten. “Freedom means nothing unless you’re safe”, want rollen over het gras met onze geliefden zal natuurlijk niet meer lukken als de grenzen opengaan. “Where our politics fail to act – or are hindered by our dated democratic structures…” Kranz spreekt het taaltje van het nieuwe rechts vlot mee en denkt samen met hen na over een oplossing. De uitkomst zal niet erg verrassen, maar wordt dankzij de ‘juiste’ sardonische voice-over een schertsend pamflet over het huidige angstklimaat.

[IMG]

Dag 4: 'Stilts' van Dylan Holmes Williams

Straf werk – in de vorm van een modern, dystopisch sprookje – op donderdag, want de wereld staat op stelten in Dylan Holmes Williams’ 'Stilts'. Letterlijk. Wanneer de protagonist via een smalle gang de buitenwereld wil invluchten, kondigen ontstemde violen zijn gevangenschap aan: de gang wordt te klein en de lange stelten die vastzitten aan zijn benen hinderen zijn ontsnapping. De terugkeer naar de donkere, ondergrondse wereld – meesterlijk belicht met licht flakkerende olielampen – is pijnlijk, tot zijn zus hem een oplossing aanreikt. Williams verhaaltje is klein, maar de uitvoering ervan zit tot in de details goed: de claustrofobische beeldvoering, de ietwat theatrale acteerstijl, het vlekkeloze production design en de soundtrack, die puik tussen gekweld sentiment en schelle marteling schakelt. Het zeemzoete einde is minder voor de hand liggend dan aanvankelijk verwacht en geeft de eendimensionale personages – met hun eendimensionale wensen en motieven – het tikkeltje psychologische diepgang dat nog miste. Radka Weiserová (Prague Short Film Festival) stelt de film aan ons voor.

[IMG]

Dag 5: 'All Small Bodies' van Jennifer Reeder

Het verschrikkelijk slecht geacteerde, doch licht intrigerende 'All Small Bodies' van Jennifer Reeder bekijken we op vrijdag. Door te spelen met elementen van sci-fi en het Grimmsprookje 'Hans en Grietje' bekomt de regisseur namelijk een interessante mix, die tot het einde beloftevol lijkt, maar helaas nooit zijn verwachtingen kan inlossen. Reeder haalt stilistisch nochtans alles uit kast om de kijker te laten blijven kijken: arty dissolves, een alles overstemmende synthesizersoundtrack, een neonspel van fel blauw en fel rood en vage mysteries in het bos. Helaas, deze kijker kon uiteindelijk niet door de kitsch heen kijken. De feministische boodschap die nog snel wordt meegegeven aan het geheel lijkt bovendien de enige, oppervlakkige bestaansreden van de kortfilm. Misschien dat Nicolas Winding Refn al die kleuren en flauwe dramatiek wel kan smaken, maar hier botst Reeder toch vooral op een muur. Émilie Poirier (Festival du Nouveau Cinéma) zag er duidelijk ook heel wat meer in dan ik.

[IMG]

Dag 6: 'The Backwater Gospel' van Bo Mathorne

Beter nieuws op zaterdag, want dan is de gothic western 'The Backwater Gospel' van Bo Mathorne aan de beurt. In zijn macabere mix van 3D- en 2D-animatie brengt hij Backwater tot leven, een klein dorpje waar een strenge priester – compleet met gitzwarte ogen en rotte tanden – met de scepter zwaait. De komst van een vrolijke zwerver met gitaar lijkt hij dan ook niet te smaken. Mathorne steekt vaart in zijn film, maar vergeet daardoor zijn sfeerzetting niet: reeds bij het eerste shot speelt hij met onheilspellende geluiden en een akelige locatie. Zijn personages, die een bijna houterige huidtextuur hebben, zijn met veel detail uitgewerkt en duiden op een cineast die met enorm veel gusto in zijn film is gevlogen; een genot om naar te kijken! Het is daarom wat vergezocht om te stellen dat de filmmaker grote statements wil maken over religie of de dood, want daarvoor is de finale climax misschien een tikkeltje té gewelddadig (lees: hypergewelddadig). Wat wel vaststaat is dat hij zich enorm heeft geamuseerd met het maakproces – en dat vertaalt zich naar een onderhoudende kijkervaring. Maria Stoianova (Nordisk Panorama) koos de film uit: wordt dit straks de publieksfavoriet?

[IMG]

Dag 7: 'SKINHEARTS' van Sally Fenaux Barleycorn

Sally Fenaux Barleycorn verbeeldt in 'Skinhearts' een wereld waarin aanraking verboden is – en haar werk lijkt bijgevolg de meest geknipte film in deze tijden van corona. In mooie zwart-wit composities vangt ze stijlvol geklede acteurs (of werkte ze met modellen?) die door een futuristische stad schrijden. Die stad wordt niet door slechte CGI in het leven geblazen, maar door een regisseur die haar schokkerige camera handig weet te mikken op architecturaal interessante gebouwen in Londen. Zo doet ze met heel weinig, heel veel. Een jachtige soundtrack gaat hand in hand met een uitleggerige voice-over die contextualiseert, terwijl de dromerige beeldenstroom ons toont hoe koppels mekaar kussen doorheen plastieken folie, om toch maar geen lichamelijk contact te hebben. Aanraking wordt zo plots een radicale daad. Een interessante kortfilm, die vooral door haar economische worldbuilding te bewonderen valt. Moritz Lehr van Interfilm programmeerde de film.

[IMG]

Michiel Philippaerts, kortfilmprogrammator Film Fest Gent.