Mike Figgis zit Vlaamse topchoreografie op de huid
18 okt. 2010
Straf! Heel straf! Dat is je gevoel na het kijken naar Mike Figgis' verfilming van Ann Van den Broeks intense, geruchtmakende en bekroonde choreografie Co(te)lette. Maar daarna kan, zoals bij iedere dansfilm, de discussie losbarsten over de inbreng van een cineast in een op zich al unieke kunstvorm. En een die door de Vlaamse choreografe tot een hier zelden geziene hoogte wordt getild. Met films als Leaving Las Vegas, Mr. Jones, Internal Affairs op zijn actief is Mike Figgis niet de eerste de beste. Met Timecode bewees hij dat hij ook op zoek durfde gaan naar nieuwe vormen van vertellen. Bij Co(te)lette gebruikt hij nogmaals zijn al beproefd splitscreen systeem. Het gebeurt dit keer spaarzaam en het leidt de toeschouwer niet af van de choreografie zelf.
Daarin gaat het om drie vrouwen die een confrontatie aangaan zowel met hun eigen lichaam als met dat van de twee andere. Ze willen daar toeschouwers rondom het podium bij betrekken. Dank zij het afwisselend close en soms afstandelijk camerawerk raak je er als kijker eveneens bij betrokken. Alles groeit uit tot een confronterende voorstelling over verlangen, lust, bevrediging, aantrekken, afstoten, verleiden, zoeken, vinden en niet vinden. Het verhaal is rusteloos en leeg, zegt Ann Van den Broek die haar stijl verder "emotioneel minimalisme" noemt. In tegenstelling tot de opvoering op een toneel bevinden er zich in de film toeschouwers rondom het podium. Dat is alvast één verschil tussen het stuk en de film. Toen Ann Van den Broek een prestigieuze Nederlandse topprijs won voor Co(te)lette had de jury het over "een gedurfde en kwetsbare choreografie, rauw, confronterend en aangrijpend". Beter kan de fysieke kracht van de voorstelling niet worden omschreven. De littekens op de lichamen zijn zichtbaar. Figgis' camera is ongenadig.
Voor Co(te)lette wordt In von dem Raume, von der Zeit van Arnaud Coolsaet vertoond. Hij filmt danseres Elisabeth Van Dam die improviseert binnen de krijtlijnen van een geometrische ruimte en die van de camera. De herhaalde bewegingen en de improvisatie binnen de rechtlijnige ruimte visualiseren een nood en een drang om de tijd en de ruimte anders op te nemen. In dit kortfilmdebuut vallen vooral de subtiele, gestroomlijnde filmische beeldwisselingen op.
Wereldpremière op 19 oktober, 20 u., Theaterzaal Vooruit. IN AANWEZIGHEID VAN MIKE FIGGIS.