In de bioscoop: Réalité

Er zijn films waarvan je de plot maar moeilijk op een pagina uitgelegd krijgt, en dan is er 'Reality' van de Franse cultmaker Quentin Dupieux, die in zijn nieuwe curiosum voor de meest van de pot gerukte verhaallijnen gaat sinds, euh, iemand het volledige oeuvre van Michel Gondry in de blender heeft gestoken, en er nadien nog wat scènes uit 'Donnie Darko', 'Pink Flamingos' en - googelen die handel - 'Even Dwarfs Started Small' heeft tussen gemonteerd. Als u vindt dat dat geen steek houdt, dan is bij deze vastgesteld dat 'Reality' geen film is voor u. Klinkt fascinerend, zegt u? Welkom in de wereld van de maker van instant hipsterklassiekers als 'Rubber' en 'Wrong'.

De onzinnige aanpak is dit keer grotendeels dezelfde, maar het is duidelijk dat Dupieux er inmiddels weer wat fans bij heeft: de Amerikaanse komiek Eric Wareheim speelt een schooldirecteur die zich in zijn vrije tijd als vrouw verkleedt en bejaarden beledigt, Élodie Bouchez is de psychiater die hem behandelt, en Alain Chabat kruipt in de huid van haar man, een regisseur die naar de cinema gaat om naar een film te kijken die hij nog moet maken en klaagt over het feit dat de acteurs niet op de juiste manier kreunen. Bon, zoals we dus al zeiden. Maar hoe absurd dit allemaal ook klinkt, Dupieux tekent finaal voor een verrukkelijk buitenissig kluwen van dromen, cinema en verwrongen realiteit - een cocktail met een aanvankelijk nogal merkwaardige nasmaak, maar hoe meer je ervan drinkt, hoe vlotter hij naar binnen gaat, en hoe joliger iedereen wordt. Op den duur merk je zelfs niet meer dat de filmscore bestaat uit een aantal fragmenten uit het legendarische album 'Music with Changing Parts' van Philip Glass die Dupieux gewoon op repeat heeft gezet. Luiheid, hommage of de briljantste ingeving sinds Kubrick in '2001: A Space Odyssey' koos voor 'An der schönen blauen Donau' van Strauss? Dupieux zou waarschijnlijk antwoorden dat het een combinatie is van de drie.

MR. CINEMA
Quentin Dupieux, wiens carrière uit de startblokken schoot als het elektronicawonder Mr. Oizo, is het levende bewijs dat muzikanten nog zo geen slechte filmmakers zijn, en hij is lang niet het enige. Van Frank Sinatra over Dave Grohl naar Kanye West, redelijk wat crooners, rockers en rappers hebben al met enig succes achter de camera plaatsgenomen. Ook in ons land laten muzikanten zich trouwens niet onbetuigd: tien jaar geleden blies Tom Barman de Vlaamse film - we konden het niet laten - wind in de reilen met 'Any Way the Wind Blows', Drums Are For Parades-frontman Wim Reygaert viel meermaals in de prijzen met zijn kortfilm 'Mompelaar' en The Hickey Underworld-gitarist Jonas Govaerts pakt straks met 'Welp' uit met de eerste Belgische horrorfilm in lange tijd. Tip voor toekomstige regisseurs: filmschool is overbodig; ga noten leren. (B.V.A.)