Competitie brengt Film Fest Gent in hogere versnelling
Een tijdlang droomde Film Fest Gent ervan om de actrice die ons campagnebeeld siert te mogen begroeten, maar ze liet zelfs Cannes, waar ze ook prominent in beeld kwam, links liggen. Ze is duidelijk nog altijd druk bezet. Maar niet getreurd, de ene “straffe madam”, Claudia Cardinale, wordt door andere even straffe madammen, Greta Scacchi en Juliane Lorenz vervangen.
Met voorzitter Aurelio Grimaldi en met Greta Scacchi kleurt de jury een beetje Italiaans, waar uiteraard niemand echt staat van te kijken, aangezien de festivalklemtoon dit jaar op Italië ligt. Grimaldi is zowel schrijver, scenarist als regisseur. Hij werkte voor klinkende namen als Dino Risi en Damiano Damiani vooraleer zelf als regisseur aan de slag te gaan. Zijn ‘Le buttane’ kende een internationale festivalcarrière en hij draaide twee speelfilms, ‘Nerolio’ en ‘Un mondo d’amore’ over de vermoorde dichter en cineast Pier Paolo Pasolini. Ook de moord op de ontvoerde politicus Aldo Moro inspireerde hem tot een film. Hij is dus geen vrijblijvend cineast maar iemand met een oog op de wereld rondom heen. Dat bewees hij nog een paar jaar geleden met een documentaire over en met kinderen die vertellen hoe ze de echtscheiding van hun ouders verwerkten.
Greta Scacchi’s internationale carrière oogt indrukwekkend. Op haar palmares staan films als ‘Good Morning Babilonia’ van de gebroeders Taviani, ‘The Player’ van Robert Altman en ‘Presumed Innoncent’ van Alan Pakula. Ze komt ook aan bod in talloze TV-series en is een gereputeerde toneelactrice. In 1996 was ze jurylid in Cannes. Haar jongste film ‘La Tenerezza’ draait op het festival.
Juliane Lorenz is internationaal niet zo bekend omdat ze grotendeels achter de schermen werkt. Ze monteerde de films van Rainer Werner Fassbinder en is sinds 1992 voorzitter van de Fassbinder Foundation die het erfgoed van de beroemde Duitse regisseur beheert. Vooraleer haar juryplicht op te nemen gaf Juliane Lorenz toelichting bij de maratonvoorstelling van Fassbinders ‘Acht Stunden sind kein Tag’.
Eytan Fox is een Israëlische collega van Aurelio Grimaldi en ligt aan de oorsprong van de New Israëli Cinema en zijn films droegen bij tot de groeiende acceptatie van de LGBT+gemeenschap in binnen en buitenland. Acteur Arnaud Valois komt toevallig uit een film ‘120 battements par minute’ die in Cannes furore maakte en dezelfde verdienste heeft als Eyan Fox.
Gust Van den Berghe is in dit internationale gezelschap het enige Belgische jurylid. Zijn verdiensten in het vernieuwen van de Vlaamse film hoeven niet te worden onderstreept. Met films als ‘Waar de sterre bleef stille staan’ en ‘Blue Bird’ haalde hij al de nevensecties in Cannes. Hij is een van onze kandidaten om het ooit tot in de Cannescompetitie te brengen.
Misschien zorgt de openingsfilm van onze competitie, de Cannestopper ‘The Killing of a Sacred Deer’ van Yorgos Lanthimos, voor inspiratie. Andere inspirerende titels die ook al festivalfurore maakten zijn: ‘Three Billboards outside Ebbing, Missouri’ van Martin McDonagh die lange tijd in poleposition zat in Venetië of ‘Call me by your name’ van Luca Guadagnino die in Berlijn de Panorama sectie deed ontploffen. ‘Tesnota’ van Kantemir Balagov was de ontdekking van de recente Cannescompetitie en ‘A Ciambra’ van Jonas Carpignano de revelatie van de Quinzaine des Réalisateurs. De Hongaarse ‘The Butcher’, ‘The Whore and the One-Eyed Man’, kan naast de met de Gouden Beer bekroonde ‘On Body and Soul’ staan.
En wie van Hongaarse films houdt, bestelt vlug een ticket voor ‘1945’, een zwart-wit film over een Hongaars dorp dat in 1945 in rep en roer staat als twee overlevenden van de Holocaust terugkeren. Uit Toronto komt ‘Thelma’ van de Noor Joachim Trier overgewaaid en met ‘The Fixer’ van Adrian Sitaru sluit Film Fest Gent aan met de nieuwe kritische Roemeense filmproductie. Sahim Omar Kalifa neemt het met zijn knappe Koerdisch-Vlaamse film ‘Zagros’ op tegen veel buitenlands filmgeweld maar heeft toch troeven in de hand. En last but not least: ‘La nuit ou j’ai nagé’ van Damien Manivel & Kohei Igarashi. Het is ‘kleinste’ onder de competitiefilms maar we durven er veel op te verwedden dat ‘La nuit ou j’ai nagé’ de revelatie van dit festival wordt.