Cameralui bekijken digitalisering optimistisch

Dick Pope, cameraman van Mike Leigh, prees de enorme mogelijkheden van de digitale camera op de set. Sedert het invoeren ervan kon hij, in overleg met de regisseur, zelf beslissingen nemen en alles, maar dan ook alles, uitproberen. Het was over en uit met bemoeienissen van talloze anderen. Pope counterde ook als eerste de bewering van Martin Scorsese als zou de digitalisering gelijkstaan met het verlies van de strijd om het analoge. De realiteit zou in het vervolg moeten afleggen ten voordele van de fantasie. Met zijn digitaal gedraaide Hugo bewees Scorsese bovendien de grootst mogelijke eer aan de "machinerie" van de beginjaren, zei Pope die talrijk aanwezige filmstudenten tussendoor erop wees dat zij bij "technische keuzes moesten laten leiden door hun gevoel en hun eigen visie". En hij voegde er schalks aan toe "kies zolang je nog kan kiezen". Door het belang van visie te onderstrepen sloot Pope zich aan bij Nico Leunen die onder meer de films van Fien Troch monteerde. Leunen verwelkomt de nieuwe technieken en mogelijkheden maar legt toch de nadruk op het antwoord die iedere filmmaker zich moet stellen op de vraag "wat willen we met de film vertellen". Ideeën moeten het halen op techniek en zijn er de drijfveer van. Digitaal werken vergeleek Keunen ook met het afdalen van een trap, je gaat gradueel te werk, terwijl analoog werken lijkt op het afdalen van een glijbaan. Hans Bruch, cameraman van de films van Gust van den Berg, vroeg zich af of hij en zijn collega's in het vervolg meer rekening zullen moeten houden met de postproductie van de film nu de filmlabs daarin minder en minder tussenkomen.