Zwischen Mond und Sonne

Met haar tweede film - haar eerste was ETWAS TUT WEH - trekt Recha Jungmann ten strijde tegen het anti-jongeren-racisme van (sommige) volwassenen en oudere mensen. Titus is een stadskind, hij neemt een koele en beschouwende houding aan. Arrogant weert hij opdringerigheid en domsheid af, maar zijn bewegingen verraden kwetsbaarheid en buigzaamheid. Van op afstand slaat hij zijn omgeving opmerkzaam en onderzoekend gade. Hij ontwikkelt zijn eenzaamheid tot een stuk geestelijke zelfstandigheid. Zijn vriend David woont op de buiten, kent meer warmte, geborgenheid, zekerheid. Hij weet zich niet zo goed in woorden uit te drukken, maar wel door alles wat hij doet. Alex, Titus’ schoolvriend, is in tegenstelling tot Titus zeer open, probeert alles uit, heeft uitbarstingen die hem alleen zelf kwetsen. Birgitta is stil, heeft weinig kontakt met anderen. Ze interesseert zich voor de geschiedenis en de kultuur van de indianen en zou met hen willen samenleven: utopie om in het verleden een weg naar de toekomst te vinden. Recha Jungmann: “Het was mijn bedoeling om hun spoor te volgen, niet alleen met de rede, maar ook met mijn zintuigen. Ik wilde hun wereld voelen, gadeslaan: een mengeling van benauwende, inkapselende werkelijkheid en hun nog niet gebonden fantasie. Nog proberen ze de wereld in zijn totaliteit te beleven, maar men scheurt hen in stukken of verlamt hen.”

ZWISCHEN MOND UND SONNE is een autobiografische film, in de meest letterlijke zin: er zijn geen akteurs, de personages zijn wie ze in werkelijkheid zijn: Recha Jungmann, haar zoon Titus en zijn vrienden, kineast Werner Schroeter als ex-vriend van Recha en vaderfiguur voor Titus. Soms komt het milieu wel erg “luxueus” over, maar het is authentiek en juist daarom zou het waarschijnlijk kunstmatig en vals geklonken hebben hieraan iets te wijzigen om de film meer “algemeen geldig” te maken.

Het is geen makke film geworden, die het moederschap onvoorwaardelijk verheerlijkt. Recha Jungmann blijft zeer eerlijk, ook over zichzelf, ze spaart zich niet en heeft de moed zichzelf ook in belachelijke situaties te tonen. Ze laat ons haar zoon zien zoals ze hem zelf ervaart. Daarbij probeert ze ook uit te zoeken hoe hij zichzelf, zijn omgeving, zijn vrienden beleeft, wat zijn dromen zijn, zijn verwachtingen en zijn angsten. Ze laat zien in welke situatie een 14-jarige zich bevindt op de grens van kindzijn en volwassenheid.