Union City

MARK REICHERT
Werd geboren in 1948 in de buurt van New York. In de zestiger jaren speelde hij in een rythm and blues-groep, The Scurvy Knaves en in 1968 maakt hij een kortfilmpje SILENT SONATA. Vanaf 1978, als filmverantwoordelijke van een videofirma "Shakespeare in America" begint hij te werken aan zijn eigen filmplannen. Naast een plan met onder meer Mick Jagger maakt hij zijn eerste film: UNION CITY.

New Jersey 1953. Boos omdat bijna iedere keer zijn fles melk gestolen wordt aan zijn appartementsdeur beslist Harlan, een boekhouder, de dief in een val te lokken. Hij maakt hiervoor aan de fles een lange draad vast, die hij vastknoopt aan zijn duim en die hem zal wakker trekken wanneer de dief opnieuw de fles komt halen. En inderdaad, zoals voorzien, Harlan krijgt de dief te pakken. Het blijkt een jonge kerel te zijn, een dakloze oorlogsveteraan. Wanneer deze echter begint te spotten met zijn scheefgelopen verhouding met zijn vrouw Lillian (die een affaire heeft met de baas van het appartement) wordt Harlan helemaal boos. Hij valt de dief aan en doodt hem per ongeluk. Helemaal van streek door deze onvoorziene afloop van de konfrontatie, bergt hij vlug het lijk weg in een opklapbed van een leegstaand appartement. Ondertussen verbeterd zijn situatie met zijn vrouw niet en verzeilt Harlan langzaam maar zeker in de drank. Hij weet dat zijn misdaad zal uitkomen en daarom beslist hij te verhuizen. Zijn vertrek wordt echter verhinderd door zijn excentrieke buurvrouw die hem komt opzoeken op het kantoor om te vertellen dat zij alles weet en alles verteld heeft aan de huisbaas. Om zich te vermommen vertelt hij aan zijn vrouw dat hij katoliek wil worden teneinde te kunnen biechten. Zij, niets vermoedend van de moord, antwoordt gewoon dat ze haar haar blond heeft geverfd. Wanneer er echter een jong koppel zich komt aanmelden voor het leegstaand appartement, en Harlan ziet hoe de nieuwe bewoner het bed wil opendoen, springt hij door het raam, te pletter op het trottoir. Tussen de menigte, die rond zijn bloedend lijk opeengehoopt staat, zien we de melkdief, levenden gezond maar met een grote witte windel rond zijn hoofd.

Op het eerste zicht zou UNION CITY aan Hitchcock kunnen herinneren, alleen al door het zeer Hitchcockiaans gegeven: het scenario is trouwens gebaseerd op een verhaal van Cornell Woolrich, die ook het vertrekpunt voor REAR WINDOW schreef. Verder is er ook de hoofdaktrice die, net als bij Hitchcock meestal het geval is, blond is. Het is inderdaad in UNION CITY dat Deborah Harry alias Blondie de rock-scene verlaat en haar debuut maakt in een dramatische film. Maar daar waar UNION CITY op het eerste gezicht een misdaadverhaal schijnt te zijn, bijna een hommage aan grootmeester Hitch zoals bijvoorbeeld van Brian de Palma te verwachten zou zijn, is de film feitelijk wat men in konservatieve Vlaamse kwoteringstaal zou noemen een "zedenstudie": of zoals de regisseur het zelf zegt, een "ironic moral tale" hiermee zelf de nouvelle-vague-filmer Eric Rohmer parafrazerend. UNION CITY is inderdaad een film over relatieproblemen. Enerzijds de steeds maar desintegrerende verhouding met zijn vrouw en anderzijds de steeds meer beangstigende verhouding met het vermeende lijk in het opklapbed.

Wat regisseur Mark Reichert willen aantonen heeft in zijn UNION CITY, is een ironische morele vertelling, een drama zich in de schaduw van ons recent verleden afspelend: de Verenigde Staten van 1953, een tijd waarin onze psychologische vijanden het teveel gemunt hadden op ons geluk, zijn een duister stuk van onszelf gebleven. Het verhaal van een man die een afschuwelijke misdaad begaat voor een onnozel feitje is een voorwendsel om ons zijn ware angsten te tonen: feitelijk probeert hij te ontsnappen uit de valkuil die zijn leven geworden is. En zijn wantrouwen projekteert hij op zijn vrouw, die hij kleineert, frustreert op sexueel vlak en waar hij tenslotte totaal van vervreemd geraakt. Onbewust stuurt hij aan op een krisis om een eind te kunnen maken aan zijn innerlijke martelingen, die hij als een tweede natuur meesleept onder de laag vernis van hardheid en doeltreffendheid, twee kwaliteiten die hij "als man" verworven heeft. De schaamte die hij meedraagt verplicht hem zijn eerbaar leventje op het spel te zetten. Het geweld dat hij ontketent is in proportie met de onwaardigheid die hij innerlijk in zich aanvoelt.