Tokyo monogatari (Tokyo Story)

Evenals Shindo verschilt Ozu van al zijn Japanse kollegas door zijn uitgesproken persoonlijke filmstijl. Om die absoluut unieke stijl en om zijn prachtige verfilming van het familieleven, wordt hij in zijn land geëerd als de meest Japanse regisseur.

Ozu heeft in de loop van zijn zestig jaar leven vierenvijftig films gemaakt waarvan het merendeel Europa nooit bereikt heeft. Het is bekend dat hij voor geen enkele van zijn films ooit enige toegeving gedaan, noch op kommercieel vlak, noch op artiestiek, noch op ideologisch vlak. Wie in staat is zich open te stellen voor Ozu's van alle dramatiek gespeende, onspektakulaire verteltrant, en bereid
is met Ozu naar eenvoudige mensen te luisteren en hun dagelijkse gewone doen mee te maken, zal in TOKYO MONOGATARI het wezenlijke van alle meesterwerken herkennen: de echtheid. De inhoud van deze film laat zich nauwelijks vertellen. Meer dan in het verhaal is Ozu geïnteresseerd in de ontwikkeling van de karakters, meestal vertolkt door akteurs en aktrices met wie hij al jarenlang samenwerkt en op wie de rollen werden geschreven. TOKYO MONOGATARI is de film die Ozu van zichzelf de beste vond. Evenals Mizogushi is Ozu in het Westen pas beroemd geworden na zijn dood. Zijn films kenden veel sukses op de grote festivals van de jaren vijftig, vooral Venetië en zijn in België bekend geraakt in de konfidentiële kring van de "ciné-club" de minuit. De film is ook bij de weinig gelukkige "uitverkorenen" van de nieuwe decentralisatie van het Koninklijk Filmarchief van België.