The Riverbed

Er was eens een jongen die altijd een zwarte hoed en een ziekenfondsbrilletje droeg. Malcolm, zo heette hij, kon moeilijk stil zitten. Hij stak graag de handen uit de mouwen. Daarom ging hij, toen hij wat ouder werd, op zoek naar een baantje.
Op een afgelegen boerderij waar een moeder en een dochter woonden, kwam een hulpje wel van pas en Malcom ging er wonen en werken. Hij genoot van zijn baantje en raakte ook betoverd door door dochter Lucille. Een raar meisje, die Lucille, heel anders dan Malcolm. Het liefst zat of lag ze maar wat voor zich uit te dromen. De moeder, die goed door had dat Malcolm iets in Lucille zag, zorgde ervoor dat de twee getrouwd werden. Op een dag trokken ze er met hun tweetjes op uit om een eigen leven te gaan leiden. Maar dat lukte helemaal niet: zij maakten steeds ruzie; de doener Malcolm kwam maar niet overeen met de droomster Lucille. Ten slotte trok Lucille zich helemaal terug en deed niets meer . Ten einde raad legde Malcolm haar maar in een rivier…Een wat onbestemd, raadselachtig sprookje, deze film. De personages werden bewust heel vaag gehouden: zij zijn droomgestalten, materialisaties van onbewuste gevoelens, levensprincipes. Malcolm en Lucille zeggen bijna niets. Wat hen beweegt moeten wij afleiden uit gebaren, blikken en hun samenzijn. Ook het landschap is vaag en onbestemd. Reichman is verzot op lange, statische shots, die alleen maar tonen, te raden geven, maar nooit benoemen of verklaren. Door dat dunne verhaaltje en die sombere vormgeving werd The Riverbed een prikkelende film, die het onderbewuste aangenaam activeert en kietelt. (Hans Kroon in Trouw, 24.4.1986)