Symphonie (Soliloque)

Deze film werd vertoond in double bill met IN DER DAMMERSTUNDE - BERLIN.

Deze twee Belgische films, geproduceerd door het Centre Bruxellois de l'Audio-Visuel, bewijzen op een andere manier dan bv. DU BEURRE DANS LES TARTINES, dat men in België echte kleine "produkties" tot een goed eind kan brengen, dat er nog mensen of instellingen bereid zijn aan film mecenaat te doen. Het C.B.A. zal maar heel weinig geld in het laadje terug krijgen. Een halflange film - SYMPHONIE - van 35 min. kan je maar moeilijk in de zo schaarse bioscoop voorprogramma's inschakelen (komt dan nog het 16 mm-formaat bij waarvoor maar zeer weinig zalen in België uitgerust zijn). IN DER DAMMERSTUNDE - BERLIN - DEL 'AUBE A LA NUIT is eigenlijk een korte lang(speel)film en zal hierdoor ook weinig kansen krijgen zie bv. ook Patrick Ledoux's sublieme BERTHE die juist wegens zijn lengte geen mogelijkheden heeft gekregen, omdat men in traditionele klassieke normen redeneert. Daarentegen is de duur van 50 - 65 mm ideaal voor allerlei TV-programma's, series in het bijzonder.

BORIS LEHMAN
Gebruikt film als therapeutisch materiaal in een centrum voor mentaal gestoorden. Werkte mee aan films van Henri Storck, Jacques Rouffio, Chantal Akerman, akteerde in BRUXELLES TRANSIT ('80). Draaide een 10-tal kortfilms, en drie avondvullende films: NE PAS STAGNER ('73), ALBUM 1 ('74), MAGNUM BEGYNIASUM BRUXELLENSE ('78).

De held van SYMPHONIE heet Jacob Rabinovitch; hij is jood. In werkelijkheid, is hij Romain Schneid, zoals hij zich inbeeldt te zijn geweest in 1942. België was toen door de Duitsers bezet, en Romain, die toen slechts een kind van 12 jaar was, zat ondergedoken bij een mevrouw, Madame Stine, te Etterbeek, waar het verzet zich organiseerde. Roma in is er vandaag 40: hij roept herinneringen op. Voor de camera vertelt hij enkele bijzonder dramatische momenten uit die periode: zijn claustrofobie en zijn verlangen op straat of in het Halfeeuwfeesten Park te mogen wandelen, zijn dromen en zijn woede tegen die "vreemde Duitsers" die hun literair en muzikaal genie lieten varen om te vervallen in het Nazi-barbarisme, zijn verlangen naar cultuur en universitaire studies, zijn huwelijksprojecten van na de bevrijding. Hij vertelt, hij vindt ook zaken uit, hij vervormt de waarheid. Romain speelt Jacob Rabinovitch te zijn, en soms wordt hij hem. Door met zichzelf te dialogeren, met zichzelf te praten, wordt Romain letterlijk geprojecteerd door zijn eigen tekst in het verleden dat-hem heeft voortgebracht. De hele film speelt zich af in het heden. Romain is alleen in zijn appartement. Hij wandelt heen en weer. Zit op een stoel, ligt op zijn bed, steekt tabak in zijn pijp, ordent zijn geneesmiddelen. Doet turnoefeningen, schenkt een kop koffie uit. Kijkt door het venster. Hij spreekt· waarschijnlijk is het ijlen -net als een machine die woorden produceert, zoals een patiënt op de divan van een psychanalist. Alleen de ploeg die hem filmt is daar, luistert (of doet alsof) naar hem en neemt hem op. Een geschiedenis die de onze wordt, en die nooit een einde zou mogen vinden.

Romain Schneid is ontroostbaar alleen op het scherm. In SYMPHONIE is men ten eerste getroffen door het thema, maar de grootste ontroering komt van de manier van vertellen. Dicht bij het therapeutisch delirium, straalt dit in zichzelf praten een waarheid uit - die nog benadrukt wordt door de dubbelzinnigheid fiktie/document - die een indruk nalaat van een verzameling van herinneringen die alles behalve een "terugkeer" vormen. Men kan hier soms terugdenken aan een film van Alain Resnais waar een personage, twintig Jaar na de oorlog, zich een défilé van ex-koncentratiekampgevangenen herinnert.