Suburbia

PENELOPE SPHEERIS
Spheeris was de dochter van een eigenaar van een pretpark. Haar jeugd bracht zij dan ook voornamelijk door met het rondtrekkende Magie Empire Carnival. In 1973 gradueerde zij aan de universiteit van Los Angeles en stichtte zij een filmmaatschappij die zich specialiseerde in muziekfilms. Zij maakte filmpjes voor o.m. Fleetwood Mac en The Doobie Brothers, maar kreeg al vlug genoeg van de business en de esthetiek van de rock­videoproduktie. In 1976 produceerde zij filmpjes voor de Saturday Night Live Show van Albert Brooks. In 1977 produceerde zij, voor dezelfde Albert Brooks, de pseudo­-documentaire komedie REAL LIFE. Volgde dan THE DECLINE OF WESTERN CIVILIZATION (1978-1981), dat op het Negende Filmgebeuren te zien was. SUBURBIA werd in 1983 bekroond als beste film op het Festival van Chicago.

Suburbia
Volgens het beproefde Corman-recept (een portie geweld, een druppel sex en een lepel helse dynamiek), gericht aan het adres van het jonge bioskooppubliek, maakte een jonge Amerikaanse kineaste een kleurrijke eersteling. Met SUBURBIA wil Penelope Spheeris een blik werpen achter de schermen van Amerikaanse punks. Een groepje van huis weggelopen tieners (tussen de 8 en 18)woont in een leegstaand huizenpand ergens in eenvoorstad. Zelf noemen ze zich TR (The Rejected) , lopen in rare kleren, dragen hun haren in pieken, dansen de agressieve pogo en crossen rond in versleten auto's zonder ramen ... De story is in twee woorden te vertellen. De punks komen te staan tegenover een groep burgers diezich de naam "Citizens against crime" hebben aangemeten en die de aanwezigheid in hun buurt van punkers, alias krakers, alias anarchisten als een regelrechte bedreigingzien ... hoewel dat geenszins het geval is. Twee geweldenaars uit deze nette club wapenen zich en besluiten op eigen houtje zich te geen wreken ... Wat THE TRIP en THE WILD ONE voor de jaren 50 en 60 waren, is SUBURBIA voor de jaren 80. Het beeld dat in SUBURBIA van de punks getekend wordt, staat wel haaks op wat de burger in de straat doorgaans over dit jongerenfenomeen verneemt. Spheeris heeft SUBURBIA inderdaad de boodschap willen meegeven dat het tekort aan affectie, aan liefde van de ouders rechtstreeks verantwoordelijk is voor de ellende waarin sommige jongeren terechtgekomen zijn. De punks komen in SUBURBIA dan ook over als een sympathieke groep outsiders, die zich zeker niet aan de nette, brave burger willen vergrijpen. Het verhaal in SUBURBIA spitst zich toe op Evan, een jongen van wie de ouders gescheiden leven en die zijn niet zo rozige kinderjaren doorbracht in één van die grijze slaapsteden.

In die zin is SUBURBIA ook een politieke film, die een sociologisch interessant gegeven uit de subcultuur -dat de punks toch wel zijn -niet slechts wil duiden maar er ook alle begrip voor opbrengt, om ten slotte te escaleren in een puur filmdrama waar de ruige (punk) muziek doorlopend op de achtergrond sluimert.