Smile

Michael Ritchie is zo'n amerikaans regisseur die vooral in de anglo-amerikaanse filmtijdschriften hoog aangeschreven staat, maar op het kontinent vrijwel onbekend is gebleven, ondanks het sukses van “Prime Cut” (met Lee Marvin en Sissy Spacek) en "The Candidate" (met Robert Redford). Ritchie is ook de kineast van de in U.S. furore-makende film "The Bad News Baers" waarvan de vervolgen maar niet kunnen ophouden. In al zijn films is het wedstrijd element, het "wie zal winnen", sterk aanwezig. In "Smile" gaat het om typische amerikaanse instellingen: de wereld van "majoretten” en een “Young Miss America" schoonheidswedstrijd. Ritchie gebruikt het fenomeen van de Miss-kompetitie als leidraad voor een ontspannen maar heldere studie over het kleinsteeds-Amerika. De overeenkomst met milos Forman's "Het bal van de pompiers” en "Taking Off" is opvallend. Ritchie, zowel als Forman houden zich bezig met mensen, hoe afschuwelijk ze ook lijken en hoe dwaas ze zich ook gedragen Michael Ritchie schept vooral behagen in het laten zien hoeveel mensen van afstotelijke dingen kunnen houden, en hoeveel echte inspanning en toewijding kan gaan naar waardeloze en doelloze bezigheden.

"Smile” is één van die schijnbaar ongedwongen, los gekonstrueerde films waarin uiteindelijk elk detail belangrijk is en nooit niet-essentiëel is. De plaats, de huizen waarin de personages leven, hun dialogen alles is recht in de roos. De personages zijn net zo afschuwelijk en achtenswaardig, zo verward en tegenstrijdig als mensen die we allen zelf kennen in wat we, glimlachend, het "echte" leven noemen. De kommentariërende dimensie van de film wordt versterkt door zorgvuldig uitgekozen popsongs van de laatste vijftien jaar: Nat King Cole's "Smile", The Beach Boys "California Girls", Paul Simon's "Kodachrome", Ringo Star's "You're Sixteen". Dit is natuurlijk geen origineel procedee, maar in een film als deze bijna noodzakelijk. Net als in Bogdanovich's "American Graffiti", wat zich in ongeveer dezelfde omgeving afspeelt, gaat "Smile" precies over die amerikaanse mythes die door de popmuziek met verraderlijke precisie geleverd worden. De gevoelens uit deze songs zijn de echte basis van de film.