Red Monarch

JACK GOLD
Een "kameleon" -regisseur die telkens verrassend uit de hoek komt. Zijn tot op heden meest merkwaardige film (RED MONARCH scoort ook niet mis) is THE NAKED CIVIL SERVANT terwijl anderzijds de gezinsfilms LITTLE LORD FAUNTLEROY ook géén miskleun was. Een rampenfilm haspelt hij ook zeer behoorlijk af: THE MEDUSA TOUCH. Eén en al ernst was dan weer CATHOLICS, een tv-film waarvoor hij veel prijzen mocht ontvangen. En PRAYING MANTIS was dan een sardonische thriller die er ook mocht wezen. Gold is een onderschat filmer, filmt de ene prent na de andere en heeft dus geen tijd voor wereldse zaken…

The Red Monarch
Je hebt natuurlijk al George Orwell en 1984. Maar je hebt ook een reeks verhalen van Yuri Krotkov over vadertje Stalin, en zijn kompaan Beria. Die verhalen hebben onderling weinig gemeen, tenzij die ene rode draad dat, wilde je overleven onder Stalin, je voortdurend wit tegen zwart en zwart tegen wit moest zeggen. Maar je moest dan wel het preciese ogenblik kiezen. En dat vormt het briljante uitgangspunt van het scenario van Charles Wood, een man die zijn kostelijke sporen in de filmsatire verdiende met scenario's voor o.a. HELP, KNACK en BED SITTING ROOM. Kortom Lester.

In THE RED MONARCH wordt men dus geconfronteerd met een schijnbaar erg menselijke Stalin, wat hem uiteraard nog afschrikwekkender maakt. In tegenstelling tot Hitler, een naar uitzicht vies figuur waar alleen Winifred Wagner kon op verliefd worden, zag Stalin er uit als een beminnelijke opa die rustig een teddybeer beloofde aan een meisje terwijl hij net voordien haar vader had laten executeren. Het eindresultaat van dergelijke combinaties is briljante zwarte humor die door Jack Gold sec wordt afgeleverd terwijl de twee hoofdacteurs (Colin Blakely als Stalin en David Suchet als Beria) perfect megalomanie en paranoïa uitbeelden. Alle ogenblikken citeren waarin de waanzin van macht schrijnend-dolkomisch worden geparafraseerd is een onmogelijke zaak. Maar de ogenblikken waarin Stalins "liefde" voor de cinema worden uitgebeeld zijn groots, Chaplin waardig. In dezelfde lijn van THE GREAT DICTATOR ligt trouwens ook de ontmoeting tussen Stalin en Mao. Deze en andere verbeeldingen van reële, historische gebeurtenissen door het team Benson-Gold zijn natuurlijk ook een kluif voor historici. Maar de onwetende doordeweekse toeschouwer krijgt in THE RED MONARCH een optimaal inzicht omtrent de manier waarop vadertje Stalin de geschiedenis steeds opnieuw liet herschrijven, in zijn voordeel uiteraard. Door de techniek van geschiedvervalsing zo grondig te bespelen wordt THE RED MONARCH ook een tijdloze en universele film over de verderfelijkheid van macht met reuze M.

THE RED MONARCH is alvast een film die "op tijd" komt, nu koude oorlogstoestanden wild om ons heen slaan. En bovendien is Golds film grandioos entertainment. Met een zeer bittere nasmaak. (rp)