Per questa notte

CARLO Dl CARLO
Realiseerde slechts één langspeelfilm. Carlo di Carlo is vooral bekend als assistent van Pier Paolo Pasolini, Miklos Jancso en vooral van Michelangelo Antonioni. Daarvoor realiseerde hij zowel korte dokumentaires als middellange speelfilms (vooral in het kader van "Das Kleine Fernsehspiel" van de Z.D.F.). Daarnaast is hij aktief als filmkritikus voor heel wat tijdschriften en radioprogramma's.

Carlo di Carlo heeft voor zijn eerste langspeelfilm gekozen voor een bewerking van de roman van de Latijns-Amerikaanse auteur Juan Carlos Onetti, die geïnspireerd is op een echt verhaal van twee anarchisten - een Italiaan en een Spanjaard - die de Spaanse burgeroorlog overleefden, en toevlucht vonden in Uruguay, dit na de republikeinse nederlaag van '39. "Wanneer de revolutie mislukt is, en het mechanisme van de repressie al met een blinde woede toeslaat, en dit overeenkomstig de wet van elke macht die zich beroept op de macht, en wanneer het geweld bezwijkt en de ideeën van rechtvaardigheid bij de zwaksten barsten, wanneer de angst en het overlevingsinstinkt het vertrouwen kan vernietigen in de kameraden van gisteren, dan doorstaan de moed en het geloof in de ideeën hun grootste beproeving” zo omschrijft Carlo di Carlo zijn bedoelingen. PER QUESTA NOTTE is bij uitstek de "filmbedenking" over de mens en het verraad, de nederlaag en de repressie.

PER QUESTA NOTTE is de geschiedenis van iemand die de nederlaag niet kan vermijden, noch er in kan berusten. Omdat men kan verliezen op het ogenblik dat men het zaad van de overwinning zaait. De film is een aktiefilm die het geweld voorstelt in de vorm van parabool, waar, in de strengheid en hardheid, de invloed van Antonioni onvermijdelijk in het oog springt. Di Carlo was één der grootste verdedigers van Antonioni en één van zijn meest trouwe medewerkers. Elke verwijzing naar preciese plaatsen en omstandigheden werden door Di Carlo weggelaten. Enkel het verhaal van een vlucht en een achtervolging in de één of andere stad waar verraad en morele ontspoordheid heersen, is overgebleven. De aktie blijft er als opgeschort in het ijle, de stilte en de onbeweeglijkheid worden eenvoudigweg weerspiegeld in de ontreddering of de vastberadenheid van de personages. In het midden van het drama is er Ossorio, de revolutionaire leider die tracht te ontsnappen aan zijn lot van achtervolgde man; Barcala, de chef van de overwonnen revolutie, die de dood afwacht als een bevrijding; Morasan, het hoofd van de speciale afdeling van de politieke politie, een kafkaiaanse inquisiteur, maar die zichzelf bedreigd voelt. Met deze personages, die gevat zitten in het rad van een onvermijdelijke nederlaag, denkt men aan de bekende formule van "pessimisme van het verstand en optimisme van de wil". Ossorio wil het land verlaten om de strijd in het buitenland verder te zetten; Morasan pleegt zelfmoord als hij tot het besef komt dat de heersende machthebbers zich van hem willen ontdoen. PER QUESTA NOTTE toont niet de minste inschikkelijkheid voor pessimisme of nihilisme: een film van een onbarmhartige helderziendheid.

De film speelt zich af in één nacht: één nacht die beslissend blijkt voor elk hoofdpersonage. De duisternis is natuurlijk allegorisch, zoals de andere deelementen van de film. Deze abstrahering wordt versterkt door de keuze van de dekors - geometrische lijnen, neutrale kleuren - die de wereld van metafysische schilders zoals de Chirico en Magritte oproepen. Carlo di Carlo is ook een groot bewonderaar van Samuel Beckett, van wie hij de praktijk van het absurde in zijn beste vormen hier schijnt te hebben aangepast. Hierdoor komt hij tot een zeer persoonlijke uitdrukkingsvorm waar de strengheid in de regie volledig funktioneert met het lotsmechanisme.

Met PER QUESTA NOTTE staan we voor een film met zo'n schitterende esthetiek, met een verfijnde stijl. Een zeer mooie fotografie, getekend Luciano Tovoli (PROFESSION: REPORTER; LA DERNIERE FEMME; CIAO! MASCHIO), met overheersend groene tinten. Nog een woordje over de auteur van het boek: Juan Carlos Onetti. Hij mag beschouwd worden als één der invloedrijkste Latijnsamerikaanse schrijvers samen met Carpentier en Borgès. Hij zelf werd sterk beïnvloed door het werk van Céline en Faulkner; hij heeft vooral accent gelegd op de wisselvalligheden van de "nieuwe mens", die vanaf de jaren '30 het grandiose vegetale rijk van Latijns-Amerika heeft verlaten om zich te gaan vestigen in de grote stadscentra, waar hij verplicht wordt binnen te treden in een chaotische en enge moderne wereld.