Nightshift

Na twee intieme dokument-films, BIRTH RITES (‘77) en JIGSAW (‘80) - deze laatste op het voorgaande filmgebeuren vertoon- draaide Robina Rose met NIGHTSHIFT haar eerste speelfilm. De idee van de film is het resultaat van een persoonlijke ervaring van Robina Rose: ze werkte regelmatig tijdens de nachtshift als receptioniste in een klein Londens hotelletje, ook co-scenariste Nicola Lena deed dat. Een zeer precies, zeer goed geobserveerd scenario kwam te voorschijn, en alles werd nauwkeurig op een story-board voorgetekend. De dialogen werden grotendeels samen met de vertolkers uitgewerkt. En rond Kerstdag ‘80, toen het hotel gesloten was, nam een ploeg van 30 man (akteurs inbegrepen) er hun intrek, en werd NIGHTSHIFT in vijf dagen opgenomen. Er werd bijna non-stop gewerkt, en vier maand later was een film van 75 minuten klaar. Voor 6.000 Engelse ponden (+- 500.000), dit dankzij de gratis medewerking van iedereen.

Avondschemering: een klein hotel.
Een jonge vrouw zit achter de receptie; zij observeert de mensen in de hall, de gasten, het personeel en de buitenstaanders. Door haar taken uit te voeren, wordt ze betrokken in de mechanismen van het hotel, en terzelfdertijd (waarnemend) in de dromen van al die mensen. Gasten komen aan en vertrekken: twee zakenmannen die verdiept zijn in hun besprekingen, een kineast en zijn nog vrij jonge begeleider, een zeer jeugdige popgroep en hun manager, een gravin, en nog een aantal jazzmusici. Een leverancier en de barmeid komen binnen en gaan buiten, een man uit de buurt komt sigaretten kopen, een bleke vrouw komt haar (werkelijke of ingebeelde) echtgenoot zoeken. En naar mate de nacht verder gaat, krijgen de personages meer en meer het aspekt van verschijningen. De jonge receptioniste wandelt rond in de hall, werpt een muntstuk in een victoriaanse muziekautomaat en legt zich op de sofa…

We treden in de onverkende wereld van het onderbewuste van een hotel (en van de receptioniste) - de gasten zijn nu allen in hun kamers… De muziek is teneinde, de jonge vrouw poetst de spiegels, verwijdert haar make-up, en gaat in de hoteltuin wandelen. De dageraad is aangebroken…

Eenvoudig, rustig, dat zijn je eerste indrukken; een zeer mooie film die je eigenlijk ‘s nachts moet ziet. Er gebeurt weinig, en toch is NIGHTSHIFT een rijke, intense film. Zeker, onze ogen moeten eerst die oudmodische rode en goudkleurige tonen (het magistraal werk van Jon Jost) gewoon zijn, men moet zich instellen op het vertragende ritme van nachtelijke bewegingen, dan beginnen de gedachten rond te dwarrelen en dichten we ons het verhaal, de verhalen van die mensen samen, die zich als in een droom een weg banen door de nachtelijke lounge. En met ons begint de jonge vrouw, begint NIGHTSHIFT zachtjes, bijna onmerkbaar te dromen… Met eenvoudige middelen is het Robina Rose gelukt een betoverende film te creëren.

NIGHTSHIFT is meer een poëtische dan een dramatische film, een soort autobiografische droom, een mozaïek, gebaseerd op een eigen ervaring en beïnvloed door een vervlogen avant-garde. Robina Rose geeft hier haar eigen versie van Cocteau’s “Hotel de Folies-Dramatiques” of van Resnais’ L’ANNEE DERNIERE A MARIENBAD. (JMDV)