Visages d'enfants (Mother)

Visages d'Enfants is, door zijn origineel script, een buitenbeentje in het geheel van Feyders werk en het is misschien zijn meest persoonlijke film. In Visages d'Enfants vinden we niets terug van de exotiek of de literaire stijl van zijn vorige films. Het detail wordt minutieus en treffend in acht genomen, de toon is ongedwongen en bedrieglijk eenvoudig. De jonge Jean Forest, de jongen die zich tegen zijn nieuwe stiefmoeder en -zuster verzet, is b.v. zo natuurlijk dat we haast aan neorealisme zouden gaan denken. Maar in Crainquebille en Gribiche is Forest zo ànders, dat we Feyders hand achter deze natuurlijkheid moeten vermoeden.
Films over kinderen zijn, meer dan andere genres, tijdgevoelig. Naast elke Zéro de Conduite, dat met de jaren sterker en sterker wordt, zijn er tientallen Fietsendieven die met de jaren verbleken en ongenietbaar worden. Visages d'enfants heeft zijn portie sentimentaliteit - bv. in zijn melodramatische ontknoping doorheen een sneeuwlawine - maar hij blijft waarachtig en overtuigend in de manier waarop ouders en kinderen geobserveerd worden. De gebeurtenissen en het indrukwekkende decor waartegen alles zich afspeelt nemen nooit de overhand op het registreren van het innerlijk van de personages. De camera kijkt dikwijls gewoon met kinderogen. Toch is deze film geenszins naturalistisch. Hij heeft weliswaar een naturalistische densiteit die Feyder in een heel eigen positie brengt t.o.v. zijn generatiegenoten. In een artikel in Ciné Club omschreef Roger Regent deze positie als volgt: « In een tijd waarin het noodzakelijk geacht werd aandacht te besteden aan estheticisme om te laten zien wat je waard bent wist Feyder erkenning te krijgen als een volwaardig artiest zonder voeling met het grotere publiek te verliezen. Visages d'enfants toont ons levensechte kinderen, voor de eerste keer. »
Visages d'enfants is het intimistische drama dat zich afspeelt in het hart van een kind dat zijn moeder verafgoodde en wiens vader hertrouwt. De handeling is gesitueerd in Zwitserland, in het kleine dorpje Saint-Luc, hoog in de bergen. Burgemeester Amslers jonge vrouw overlijdt. Het hele dorp is in rouw gehuld. Voor Jean, de jonge zoon, is dit een zware klaf. Het leven in huis wordt zielloos en sti . Amsler besluit na enige tijd dat hij beter zou hertrouwen. Om Jean wat voor te bereiden neemt de pastoor hem mee. Wanneer Jean terugkomt ontmoet hij zijn nieuwe 'moeder' en Arlette, zijn 'zusje'. Jean stelt zich zeer vijandig op en verwijt zijn vader dat die zijn vrouw al vlug in de steek gelaten heeft. Een sneeuwlawine brengt echter grote verandering ...
Voor deze film werd nooit muziek geschreven. De jonge componist Dirk Brosséis de eerste die Visages d'enfants de muzikale luister geeft die deze film verdient.