Lunga vita alla signora! (Long Live the Lady)

Ermanno Olmi is bij ons vooral bekend van De Klompenboom, die in 1978 de Gouden Palm in Cannes won. Zijn volgende kwam niet in onze bioskopen, maar nu is er deze Lunga Vita alla Signora!, een merkwaardige film die maar weinig gemeen heeft met Olmi 's overige werken. Zijn film toont ons hoe een groepje jonge mensen wordt afgezet nabij een groot kasteel. Aarzelend en onwennig gaan ze er binnen, waar ze worden opgewacht door een bazige dame. Het blijkt om studenten van een hotelschool te gaan die moeten helpen bij het diner dat 's avonds in het kasteel zal plaatshebben.
Olmi geeft maar weinig uitleg bij dat alles en maakt ons zodoende even nieuwsgierig en ongemakkelijk als zijn jonge kelners. De toeschouwer wordt a.h.w. een van hen, vol gespannen afwachting van wat te gebeuren staat. En wat staat er te gebeuren ? Eigenlijk wordt het nooit helemaal duidelijk: we worden naar een grote kamer geleid waar een kolossale tafel wordt opgesteld. Die wordt gedekt en tegen de avond arriveren de gasten. Het is een illuster gezelschap: bankiers, professoren, industriëlen ... Zij krijgen allemaal hun plaatsen. Dan komt de gastvrouw binnen: een duidelijk schatrijke en stokoude vrouw wier gelaat schuil gaat achter een netje. Af en toe tilt ze dat op om met een kijker de gasten een na een te observeren. Zij spreekt geen woord, maar wordt met de grootste eerbied behandeld. De gasten gedragen zich slecht aan tafel. De sfeer is allesbehalve hartelijk en er wordt nauwelijks gesproken. Olmi volgt de jonge kelners en observeert hun reacties op deze eerste echte 'klus', hoe zij via blikken en tekens elkaar toespreken, hoe de 'maîtresse de cérémonie' haar instructies uitdeelt, en hoe er gegeten wordt. Na afloop van het diner wordt opgeruimd en de film loopt ten einde. Net zoals de kelners weten we nauwelijks iets over de toedracht van het gebeuren. Het enige 'verhalende' in deze film is Olmi’s zijsprongetje van de ontluikende verliefdheid van een van de meisjes, en van de vlucht van een van de kelners, die de benauwende spanning niet meer aankon.
Lunga Vita alla Signora! is een uitzonderlijke film die aan zijn kijkers alle ruimte geeft zijn verbeelding aan het werk te zetten. Is het een allegorie of een 'fantastische' film ? Gaat het om een bizarre en groteske komedie ? Of wilde Olmi een ongewone film te maken die wat gekscheert met de toeschouwer ?
(wp)