Lonely Hearts

Pianostemmer Peter Thompson keert teneergeslagen terug van de - wat groteske - begrafenis van zijn moeder en staat oog in oog met zijn eenzaamheid. Hij is bijna 50, draagt een gek toupetje en heeft enkel nog zijn dashond om tegen te praten. Hij gaat naar een "Lonely Heart's Club" waar hij 50 dollar moet betalen voor de foto van Patricia, een jonge en aantrekkelijke vrouw, die ook gebukt gaat onder problemen en op zoek is naar een al wat oudere man. Peter koopt een nieuw toupetje en gaat naar de afspraak. Hun eerste ontmoeting verloopt stuntelig, maar toch vatten zij een relatie op. Zij is vreselijk verlegen en hij is een erg stuntelige minnaar. Voor beiden wordt de zoektocht naar elkaar een lange, vermoeiende en soms pijnlijke strijd met hun eigen verleden.

Lonely Hearts werd in 1982 uitgeroepen tot beste Australische film van het jaar. Ook in de U.S. werd hij op veel lof ontvangen. De New York Times vergeleek deze film met de stijl van Bill Forsyth. Lonely Hearts is inderdaad - alweer - een fijnzinnige observatie van twee mensen, die alleen maar dankzij en ondanks elkaar hun eigen problemen kunnen overwinnen. "We must love one another, or die" dus - het is een steeds weerkerend thema bij Cox. Veel van de charme van deze film wordt - alweer - bepaald door de sublieme Norman Kaye (die behalve acteur ook musicus is en de muziek voor deze film schreef) en Wendy Hughes. Net zoals Charles Bremer in Man of Flowers een figuur was die Norman Kaye op de huid geschreven stond, is Peter Thompson een personage op zijn maat. Het lijkt wel of zijn specialiteit te vinden is in het uitbeelden van schuchtere witteboordsvijftigers. De stijl van de film lijkt - maar dat is in feite bedrieglijk - heel ontspannen en ongeremd.
(vrij naar persmap en Screen International, 22.8.1984)