L'Homme de cendres (Man of Ashes)

Deze tekst is weergegeven zoals oorspronkelijk neergeschreven in de festivalbrochure en bevat gedateerde visies op de samenleving, die mogelijk als kwetsend en problematisch ervaren kunnen worden. Als organisatie die inzet op diversiteit en tolerantie in de maatschappij staan wij niet achter de visies in onderstaande tekst. Het weergeven van de oorspronkelijke teksten kadert in de bredere archiefvisie van Film Fest Gent die de geschiedenis van het festival authentiek tracht weer te geven. Heb je een vraag of melding voor onze redactie? Mail dan naar info@filmfestival.be.

«De film vertelt mijn verhaal en ik heb de film niet voor een bepaald publiek ge­maakt, nee, voor mijzelf. Het is een film waarin ik mijn visie geef op een patriar­chale familiestructuur die kenmerkend is voor de Arabische wereld. Ik heb de frus­traties van mijn generatie willen aangeven. De film is niet autobiografisch omdat hij niet mijn verhaal vertelt, ik ben niet degene die verkracht is als kind. De film is wel een autobiografie, in die zin dat er in elk karakter van de film wel iets van mij zit. Ik heb de angst om verkracht te worden gekend, maar ik heb ook iets van een verkrachter in me gehad. Het centrale thema van de film is ook niet de religie, evenmin de ideologie, maar de onderlagen van dit alles. De film gaat eigenlijk over het doden van de vader, maar dan in psycho-analytische zin. In de film komen drie vaders voor: de biologische vader, Hachemi's leermeester en de oude joodse Levy. Het probleem van de film speelt zich af tussen de keuze van het kind blij­ven en het man worden van het Islamiti­sche jongentje, in dit geval Hachemi. Zijn vriend Farfat weet uiteindelijk zijn vader (verkrachter) te vermoorden maar is gedoemd tot het kind blijven . Hachemi is het prototype , hij moet met de frustratie die wij allemaal in ons hebben, blijven leven. Het paradoxale van zijn situatie is dat hij zijn kind-zijn wil volhouden maar de opvoeding tot vader (tot beul) niet wil accepteren.» In het begin van de film zien we hoe de voorbereidingen worden getroffen voor Hachemi 's huwelijk. Hachemi ziet hoe zijn jeugdvriend Farfat door zijn vader het huis wordt uitgezet. Hierdoor wordt Ha­chemi herinnerd aan zijn jeugd en met name aan de verkrachting waarvan hij en zijn vriend Farfat op 10 jarige leeftijd het slachtoffer waren. Deze herinneringen zetten zich vast in zijn hoofd. Is hij reeds man of is hij nog kind? Hij besluit niet te trouwen, hetgeen hem door zijn familie niet in dank wordt afgenomen. Hij zoekt zijn toevlucht bij vrienden en tijdens een vrijgezellenfeest ontdekt hij zijn lichaam bij een hoertje. Hij is weliswaar man geworden, maar is gedoemd met de her­innering van zijn kind-zijn te leven. Far­fat, zijn vriend doodt Ameur, de ver­krachter, hij is gedoemd tot de margina­liteit. (Rotterdam Film Festival News, 4. 2 .1987)