Le rayon vert (Summer)

Waren de centrale personnages in de Contes Moraux allen van het mannelijk geslacht, in de Comédies et Proverbes zijn de hoofdrollen voor vrouwen op een kruispunt in hun leven. Rohmer: « Iemand die vijfentwintig jaar oud is heeft tien gevoelige jaren achter zich. Op die leeftijd moeten op elk gebied keuzes gemaakt worden. » De belangrijkste keuze is natuurlijk die van een partner. en dat is dan ook een voorname preoccupatie voor de dames van Rohmer. Pauline à la plage (1982) is een smeltkroes van romances en avontuurtjes; in Les nuits de la pleine tune ( 1984) wil Louise meer spanning en avontuur in haar leven hetgeen ze moet bekopen met het verlies van haar geliefde. Le Rayon Vert lijkt in dit opzicht in eerste instantie te­gendraads. Delphine, secretaresse in Parijs, doet alle moeite om avontuurtjes uit de weg te gaan. Ze klampt zich, mins­tens in haar fantasie, vast aan Jean-Pierre, haar ex-verloofde die al twee jaar tevoren de relatie met haar heeft verbroken. Ondanks de soms hardhandige , maar altijd welgemeende adviezen van vriendinnen, is ze niet in staat zich te geven en van het leven te genieten. Het enige dat haar steun biedt is haar bijgeloof, de astrologie , ta­rotkaarten die ze op haar pad vindt en ten slotte 'Ie rayon vert’, het laatste licht van de ondergaande zon. Of het werkelijk het groene licht is dat geluk brengt, of het feit dat ze uiteindelijk initiatief neemt en voor iemand kiest, daarover mag de toe­schouwer zich zelf een oordeel vormen. De heldinnen van Rohmer zijn niet zelden berekenend en krijgen aan het eind het lid op de neus. Delphine doet echter een flinke stap vooruit. Hoewel ze onze sympathie door haar rigiditeit al bijna had verspeeld, dwingt ze aan het eind respect af omdat ze ondanks eenzaamheid en verdriet, geen genoegen nam met sur­rogaat. Eric Rohmer heeft bij Le Rayon Vert ge­kozen voor een uitzonderlijk vrije vorm. Alle dialogen zijn geïmproviseerd, soms vollédig. soms wisten de acteurs dat ze binnen een bepaalde scène een hoeveelheid informatie moesten overbrengen. Rohmer nam zelfs het risico toevallige passanten een rolletje toe te bedelen. In Biarritz plukte hij een jongeman van het strand en zette hem op een terrasje bij Delphine en een Zweedse schone met de opdracht beide dames te versieren . De jongeman, waar­schijnlijk niet geheel zonder ervaring op dit gebied, doet dat met een verrassende naturel. (Monique van de Sande in De Filmkrant, mrt. 1987)