Brief Encounters (Korotkie vstretsji)

Deze film bestaat uit een bijzondere aaneenschakeling van intieme momenten. Vaak zijn het details: een blik gericht op een liefde achter de horizon, een hand die over een kussen gaat alsof die kan voelen wie er nog meer op dat kussen geslapen hebben, een innerlijke onrust die alleen geuit kan worden in het spelen met een lichtschakelaar. Maar de film kent ook grotere intieme momenten, momenten die de hele structuur van de film bepalen: de regelmatige terugkeer in de persoonlijke herinneringen van de twee vrouwen die dezelfde man liefhebben, en ook momenten van sleur, van eenzaamheid en van verlangen die het leven van alledag kenmerken. De vorm van Korotkij Vstrjetsji is tamelijk onbepaald, maar allerminst vrijblijvend. Het ritme sleurt je mee, een ritme even melancholisch als de stemmingen van de twee vrouwen, in een structuur die even toevallig lijkt als het doen en laten van deze vrouwen, als het leven van alledag, waaraan je echter niet ontkomt. Ook de camerabewegingen zijn vaak vormeloos, bij het slordige af soms, maar geven vaak blijk van een grote betrokkenheid. Die heeft iets betoverends, iets hypnotiserends haast.

De film begint met het tikken van een klok. Valentina zit, op haar rug gezien, aan een keukentafeltje. Peinzend speelt zij met een potlood en probeert de goede aanhef te vinden voor een toespraak, maar veel verder dan 'Beste Kameraden' komt ze niet. Als zij er eindelijk in geslaagd is het potlood rechtop te laten staan, loopt zij het beeld uit terwijl de camera op het potlood gericht blijft. Even later loopt ze zichzelf weer in beeld, pakt het potlood weer op en beweegt zich, filosoferend over de afwas, naar de gootsteen, dit keer door een hortende en stotende camera gevolgd. Deze uitzonderlijk lange shot zegt alles over de innerlijke onrust van Valentina, een onrust die uit het acteren van Moeratova komt, maar ook uit de cameraregie.

Korotkij Vstrjetsji wil betoveren door het onderhuidse naar boven te brengen. De intimiteit wordt altijd bereikt vanuit een realisme. De film geeft je het gevoel Valentina door en door te kennen en het zal vreemd zijn haar eens in levende lijve te ontmoeten... (Mark-Paul Meyer in Skrien, Maart 1988).