In der Dämmerstunde - Berlin

Deze film werd vertoond in double bill met SYMPHONIE.

Deze twee Belgische films, geproduceerd door het Centre Bruxellois de l'Audio-Visuel, bewijzen op een andere manier dan bv. DU BEURRE DANS LES TARTINES, dat men in België echte kleine "produkties" tot een goed eind kan brengen, dat er nog mensen of instellingen bereid zijn aan film mecenaat te doen. Het C.B.A. zal maar heel weinig geld in het laadje terug krijgen. Een halflange film - SYMPHONIE - van 35 min. kan je maar moeilijk in de zo schaarse bioscoop voorprogramma's inschakelen (komt dan nog het 16 mm-formaat bij waarvoor maar zeer weinig zalen in België uitgerust zijn). IN DER DAMMERSTUNDE - BERLIN - DEL 'AUBE A LA NUIT is eigenlijk een korte lang(speel)film en zal hierdoor ook weinig kansen krijgen zie bv. ook Patrick Ledoux's sublieme BERTHE die juist wegens zijn lengte geen mogelijkheden heeft gekregen, omdat men in traditionele klassieke normen redeneert. Daarentegen is de duur van 50 - 65 mm ideaal voor allerlei TV-programma's, series in het bijzonder.

ANNIK LEROY
Studeerde fotografie - tentoonstellingen te Parijs ('76) en Brussel ('79). Ondertussen draaide zij een serie kortfilms: LE PARADIS TERRESTRE ('75), UNDERMOST N° 1 en NBC ('74), EKHO ('76), IN DER DAMMERSTUNDE - BERLIN - DE L'AUBE A LA NUIT ('81) is haar eerste avondvullende film.

Ook in de eerste film van Annik Leroy speelt de herinnering een belangrijke rol. “Twee jaar zijn voorbij sinds mijn eerste reis naar Berlijn. Deze oktobermaand doet bij mij nog het beeld van mijn afzondering herleven. Nog hoor ik mijn voetstappen langs het Landwehrkanal, het geknars en dan de stilte de stilte in een stad. Die verlaten straten, die afwezigheid brengen me in verwarring; een moment van liefde, dat zich in mijn geheugen grift” -zo omschreef Leroy haar film in oktober '80. "Deze film is mijn reis, mijn verhaal, dat ik door de ruïnes door oude wijken en door de straten van Berlijn heen probeer te herschrijven. Er is een dialoog ontstaan tussen de stad en mij. En ik heb die gefilmd: het is een ronddolen dat gaat via Moabit, Wedding en Kreuzberg." Zij, een vrouw komt aan met de trein in Berlijn, Om een geschiedenis te kunnen beëindigen. Om weer weg te kunnen gaan. Bewegen en niet vastlopen. Blijft ergens staan. Luistert. Neemt stemmen op. Neemt in zich op wat de mensen zeggen. Niet ergens blijven hangen. Met de Stadtbahn Oost en West verbinden de grenzen proberen te vinden tussen wat zo duidelijk tegenover elkaar staat: proberen te vinden waar het elkaar raakt. Is de beweging door de stad heen dan een eindeloos cirkelen zonder uitweg? Even lijkt het er op. Onder de poortjes door zijn we de achterhoven van de hoge huizen binnengegaan, vastgelopen, de blik klimt vertwijfeld tastend langs de muren omhoog, begint te draaien, steeds sneller. losgeslagen, de duizelingwekkende wil om te ontsnappen, verder gedragen door de muziek, Mahler, nog maar kort, maar genoeg al om te weten van de kracht, die je optilt. Steeds weer die aantrekkingskracht die die plekken uitoefenen, waar niemand vat op heeft, die verloren mensen, die destrukUe. En dan ook steeds weer de vraag: "Waar ben ik? Waar raak ik aan iets?"