Distant Voices, Still Lives

Wie in 1984 The Terence Davies Trilogy zag weet al wat een bijzondere filmmaker deze Liverpooler is. Wie de trilogie nog niet zag krijgt dit jaar nog één kans om dat euvel goed te maken … Maar nu is er een nieuwe film, en wat voor één. Op het jongste festival van Cannes was ongeveer iedereen het erover eens dat Distant Voices ... een van de allerbeste films was die ooit in de Quinzaine vertoond werden, en Davies werd op stormachtig applaus onthaald. Distant Voices ... is onverbloemd een autobiografische film : de familie om wie het gaat heet ook Davies, de plaats van de handeling is Liverpool . In het eerste deel staat het huwelijk van Eileen, oudste kind in het gezin, centraal . Daarnaast is er de begrafenis van vader Davies, een man gevreesd door zijn vrouw en kinderen, gehaat ook en tegelijk bijna obsessioneel bemind . Een man die hard had moeten werken voor de kost en getekend was door frustraties. Een man
die graag teveel dronk en bikkelhard kon zijn voor zijn kinderen. In deel twee staat de zoon, Tony, meer centraal. Ook hij gaat trouwen en we zijn getuige van alles wat voorafgaat. De Da vies brengen geregeld hun tijd door in de pub ‘op de hoek’, waar zij met vrienden en kennissen zingen , drinken en over wel en wee praten. Er wordt in deze film voortdurend gezongen, en dat geeft de film een merkwaardige diepgang : deze mensen verdrijven er de eentonigheid van hun leven mee, de ellende en tegelijk vormen de liederen een uiting van een geluk dat de meesten van ons stellig vreemd is. Want met alles wat zij meemaken houden zij van elkaar, respecteren zij elkaar, zijn zij mensen van vlees en bloed. Het is dan ook de uitzonderlijke begaafdheid van Davies deze mensen zo waarachtig en eenvoudig neer te zetten, met een perfekte feeling voor ritmiek, voor het acteursspel, en voor de sfeer van de handeling . Dikwijls geeft deze film even het gevoel dat je naar een documentaire zit te kijken - Davies heeft stellig, bewust of onbewust, geleerd van de 'new cinema ' , maar heeft deze stijl een menselijke dimensie gegeven die niemand hem zal nadoen. Distant Voices, Still Lives mogen we zonder enige overdrijving een aangrijpend meesterwerk noemen, een film die de kijker kan veranderen, een film die een persoonlijke gebeurtenis is voor al wie er met open ogen naar kan en wil kijken. (wp)