Deutschland im Herbst (Germany in Autumn)

Dit is een belangrijk en een uniek werk. Een reaktie op een bepaalde periode in de recente Duitse geschiedenis en tegelijkertijd zelf een historisch dokument. De film is kollektief gemaakt door een hele groep jonge Duitse regisseurs met aanzien en is ontstaan naar aanleiding van de "elektrische geladenheid" die in de Duitse samenleving ontstond na de ontvoering en de moord op Schleyer en Kapler. Het is een portret van de terreuratmosfeer en van de ontreddering na de Mogadishu-kaping en na de "dood" van de Baader-Meinhoff-groep in de Stammheirn gevangenis. Het is zeker de belangrijkste "politieke" film die de jongste jaren in Duitsland gemaakt is.

Middelpunt is terrorisme. De makers hebben niet dezelfde politieke ideeën, maar ze zijn het eens in hun angst voor terreur tegen enkelingen gevolgd door een allen en alles overheersende kontrole van de staat en, uiteindelijk, een schrikbewind. Maar erger dan de angst is de radeloosheid. Men begrijpt niet meer wat er gebeurt. Horst Mahler, ex-advokaat van de RAF, geïnterviewd in de gevangenis: "Hoe komt iemand als Ulrike Meinhof erbij andere mensen te doden?" Hij spreekt ook over "het tot overdreven eigendunk ontaarde rigorisme van de revolutionair" en het feit dat de arbeidersklasse geen enkele band voelde met de studentenbeweging van '68. "Ze hebben het niet begrepen, ze konden het niet begrijpen, en dàt was onze fout". Bang, radeloos, zelfs ontheemd - ze blijven gebonden met, verbonden aan hun land. Wolf Biermann dicht: "Wat gaat met jou gebeuren, wat met mij? Liefst was ik ver weg en liefst bleef ik hier." Fassbinder bijdrage valt buiten het raam van de film. Zij is een biecht, een zelfkastijding, een desperate konfrontatie met de wereld. Ongelooflijk hoe beheerst Fassbinder, die beslist in een diepe depressie zat, zijn onbeheerste akties en reakties filmde. Onvergetelijk is zijn geïmprovizeerde diskussie met zijn moeder die bang is dat men haar voor "sympathisant" van de terroristen zou kunnen uitmaken. Hij valt haar aan: "Wat zou je dan willen, welk systeem zou er beter zijn dan de demokratie?" Zij antwoordt half ernstig, half glimlachend met zelfspot: "Het beste zou een autoritaire machthebber zijn die héél goed is en héél lief, en ook fatsoenlijk".
(uit folder "Londen Film Festival 78" en uit "NRC-Handelsblad")