Deaf

De 'School for the Deaf' van het Alabama Institute is georganiseerd rond een theorie van totale communicatie, d.w.z. tekens en vingerspelling worden gebruikt in nauwe samenhang met gesproken taal, hoorapparaten, liplezen, gebaren en het geschreven woord. De film toont in uitgesponnen sequenties de diverse aspecten van deze omvattende opleiding, zoals studenten en ouders de tekentaal leren, spraaktherapie, psychologisch onderzoek, gewone academische cursussen, beroepsopleiding, problemen rond discipline, ouderbezoek, sport en recreatie-activiteiten en een opleiding in het elementair beheer van huis en geld.

“Er gaat een fascinatie uit van een doof kind dat leert spreken - overigens werd dat ontroerend aangewend in Children of a Lesser God. We zien de instructeurs en opvoeders in hun opleiding, ouders die hun kinderen bezoeken en de diverse manieren waarop deze gehandikapte kinderen voorbereid worden op de buitenwereld. Er zijn enkele emotionele momenten in deze film, maar in het algemeen blijft Wiseman op een afstand, als vond hij het voldoende om te observeren en registreren. In sommige eerdere documentaires impliceerde Wiseman vaker kritiek op bepaalde Amerikaanse instituties, maar hier lijkt hij dermate onder de indruk van het werk dat op deze school gedaan wordt dat er veeleer bewondering uit zijn beelden blijkt dan kritiek.” (Strat. in Variety, 2.9.1987)

Deaf is het tweede luik in Wisemans tetralogie rond gehandikapten. De beelden zijn soms lang uitgesponnen en er wordt wel wat geduld van de kijker gevraagd, maar wie openstaat voor mensen en hun problemen en de manier waarop zij door anderen geholpen worden kan in deze films heel wat vorming en verdieping opdoen.