Das andere Lächeln

Veel films vertellen slechts een uiterlijk verhaaltje, en omdat je daarvoor personages nodig hebt, vind je ze uit, noodgedwongen. Je let meestal maar op ze, omdat ze de leidraad zijn van de aktie, en meestal zijn ze op zichzelf als mens onbelangrijk en zonder enige kracht. DAS ANDERE LÄCHELN is in de eerste plaats een film over mensen. Het zijn hun gedragingen, hun wensen en hun betrachtingen die de aktie bepalen, en daar het over boeiende mensen gaat, vind ik hun verhaal boeiend, het verhaal van de film boeiend. Zo is de film dan ook gedraaid: Ik heb mensen verfilmd en het is met hen dat ik een verhaal vertel en niet omgekeerd.

Het belangrijkste voor de personages - en dus voor het verhaal - is de kracht van hun eigen dynamiek. Alle personages zijn onderworpen aan een opgelegde evolutie, waaraan ze in geen geval kunnen ontsnappen. Dit procédé interesseert mij, deze bijna geforceerde ontwikkeling, en in de eerste plaats de metamorfose van de vrouwen. De manier waarop een vrouw zich inleeft in de identiteit van haar vriendin, haar "in bezit neemt", is een akrobatische oefening van zo'n precisie dat er geen ruimte voor schaduwen overblijft. Een tocht naar de ontdekking, van de toppen van de nagels tot de seks, maar wel verbonden met zeer duidelijk omlijnde sociale omstandigheden. Dit is één aspekt, hier is een ander: een vrouw lokt haar vriendin naar zich toe en bereidt haar erop voor haar dubbel te worden. Ze legt een valstrik door degene die haar zal opvolgen en duwt haar letterlijk meer en meer in het binnenste van haar eigen rol. Ondanks alle angst die zo'n relatie oproept, is ze verwonderlijk harmonisch. Deze wisselrelatie fascineert mij, de relatie tussen de vrouwen is voor mij de echte liefdesgeschiedenis van de film, niet de verhouding met de man.

In die relatie van de vrouwen met de man tracht ik iets te vertellen over de verwisselbaarheid van zulke liefdesverhoudingen, die eigenlijk niet meer zijn dan onderwerpingsrelaties. Tegenover de man kan geen van beide vrouwen zichzelf zijn, ze gedragen zich alle twee als zouden ze niet vrij zijn; ze gedragen zich volgens de opvattingen van de strekkingen die in de maatschappij de overhand hebben, zij aanvaarden altijd opgelegde premissen voor ze er zelf ontwikkelen. De personages in de film worden geleid door burgerlijke gedragingen en waarden; al dit rituele· dus alles wat normaal en dagelijks overkomt - is voor mij zeer beklemmend, zeer verbijsterend: een angst."

ROBERT VAN ACKEREN
Studeerde aan een berlijnse filmschool, de “Fachschule für Optik und Fototechnik”. Was fotograaf voor films van Roland Kliek, Rosa von Praunheim en vooral voor Werner Schroeter (EIKA KATAPPA ('70) en SALOME ('70). Toen had hij reeds een aantal korte en eksperimentele films gemaakt o.a. WHAM ('65), DER MAGISCHE MOMENT ('66), DIE ENDLOSE REISE ('68). Zijn eerste langspeelfilm was BLONDIE'S NUMBER ONE ('68), vervolgens komt het "beruchte" HARLIS ('73) en het minder gelukkige DER LETZTE SCHREI ('75). In '77 regisseerde hij twee films: BELCANTO ('77) en DAS ANDERE LÄCHELN ('77); in ‘80 eveneens twee: DIE REINHEIT DES HERZENS en de ophefmakende dokumentaire DEUTSCHLAND PRIVAT (samen met Erwin Kneishl). Momenteel werkt Robert Van Ackeren aan een "groots projekt".