Casanova

Casanova is een van de honderd films die de Cinémathèque Française elk jaar van de ondergang redt. De film is losjes gebaseerd op de befaamde memoires van de Italiaanse diplomaat-spion-illustrator Casanova, gespeeld door Ivan Mosjoekin, een van de eerste grote mannelijke filmsterren.
De liefdesavonturen van Casanova voeren ons van het hof van Katharina de Grote in Sint-Petersburg naar het Venetiaanse Carnval. Hier vindt de spectaculaire climax van de film plaats. Deze slotscenes bevatten overigens handgekleurde beelden en zijn werkelijk indrukwekkend. Casanova is een van de eerste films die op locatie werden opgenomen.
Over Ivan Mosjoekin kan een roman geschreven worden: voor de Oktoberrevolutie was hij al een superster in Rusland. In 1917 vluchtte hij met andere filmmensen naar Turkije en verder naar Frankrijk, waar hij al snel een idiool werd. Na de opgang van de geluidsfilm doofde zijn ster echter gauw en hij stierf onder behoeftige omstandigheden aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog.
Volkoffs film is uitermate plezierig om te zien, met een Casanova die zichtbaar genoegen heeft in zijn rol en die er hier en daar ook een loopje mee neemt, zodat de film op enkele ogenblikken zelfs in de buurt van de parodie zit. De regisseur is trouwens niet wars van enkele voor de tijd gedurfde scenes en er wordt nogal eens met speciale effecten gespeeld. Met de heel speelsse en melodieuze muziek van Delerue, die de handeling ononderbroken op de voet volgt (met hier en daar enkele aardige kwinkslagen) zit de kijker al vlug in de juiste stemming.
Voor Georges Delereu was Casanova een geheel nieuwe ervaring: het was de eerste stille film waarvoor hij muziek schreef en dat had hem, naar eigen zeggen, heel wat meer werk en inspanningen gekost dan hij zelf gedacht had. (wp)