A Midsummer Night's Sex Comedy

Als STARDUST MEMORIES de winter van Woody Allens ongenoegen was, dan zou A MIDSUMMER NIGHT’S SEX COMEDY de zomer van zijn verjonging kunnen kenmerken. Mia Farrow is nu de Nieuwe Vrouw van zijn dromen en fantasieën, maar anders is er niet veel veranderd in de ietwat letterlijk magische wereld van Woody Allen. Bijvoorbeeld, schuldgevoel zonder sex haalt het nog steeds op sex zonder schuldgevoel. In een fantastisch domein behekst door de heidense vrijpostigheid van Shakespeare, Mendelsohn, en de Ingmar Bergman van GLIMLACHEN VAN EEN ZOMERNACHT, slagen Allen en zijn spelers erin meer te babbelen dan te vrijen. Voor sommigen zal dit een bewijs te meer zijn dan het gemakkelijker is de jongen uit Brooklyn te halen dan Brooklyn uit de jongen. Toch zou het verkeerd kunnen zijn deze film te beperken tot de grenzen van de autobiografische allegorie. Sinds MANHATTAN probeert Allen van huid te veranderen. Hij heeft hard gewerkt om meer een akteur te worden en minder een alter ego, en als schrijver wordt hij steeds meer geobsedeerd door een komplekse wisselwerking tussen beelden en ideeën. Hij is tijdelijk teruggekomen van de onbevlekte plechtstatigheid van INTERIORS, maar hoe zijn personages ook door het woud mogen dartelen, de bananenschil van de parodie ligt steeds op de loer in het struikgewas. Voor zijn “fans” uit STARDUST MEMORIES, met hun uitgesproken voorkeur voor zijn vroegere, grappiger, pre-Bergman-films zoals BANANAS, zal het opnieuw overschakelen naar een zeker niveau van grappigheid in SEX COMEDY een welgekomen gelegenheid zijn voor een waarderend gegniffel. Woody is terug, en Mia heeft hem, maar niet helemaal. Er zijn gemiste afspraken, gevallen van coïtus interruptus, mislukte zelfmoordpogingen, vreemde dromen, een ekstatische dood, en uiteindelijk een milde spookachtigheid. Wat begon als GLIMLACHEN VAN EEN ZOMERNACHT eindigt als BLITHE SPIRIT, maar opnieuw, niet helemaal. A MIDSUMMER NIGHT’S SEX COMEDY is niet zo bitter als STARDUST MEMORIES, daarvoor is het te licht en te cerebraal. Op zijn best is SEX COMEDY een aangename afleiding van de steeds kinderachtiger wordende ijzerwaren die zo in de mode zijn op het scherm tegenwoordig.
(naar Andrew Sarris, The Village Voice, 20/7/82)

Het is niet meer nodig de maker van “Bananas”, “Love and Death”, “Annie Hall” en “Manhatten” voor te stellen. De nieuwste film van Woody Allen is opnieuw een verfrissende, humoristische, lichtvoetige parafraze op al de obsessies van de New Yorkse intellektueel. Sex, Mendelsohn en Ingmar Bergman’s “Glimlach van een Zomernacht” zijn slechts een aangenaam voorwendsel hier om de menselijke driften en vooral de frustraties die hieruit voortvloeien op een geniale manier op de korrel te nemen.