Over de film
Het is een klassiek verhaal: jongen ontmoet meisje, meisje beweert een moordlustige zeemeermin te zijn, dorpsbewoners verdwijnen een voor een ...
Dat is in een notendop de plot van Night Tide, een prachtig lowbudgetpareltje uit 1961 van regisseur Curtis Harrington. Wat de film zo uniek maakt, is de suggestieve, bevreemdende sfeer die overal doorheen sijpelt. Is dit een gedoemde romance? Een sprookjesachtige horror-noir? Psychologische thriller? Queer coded portret van eenzaamheid? Of alles tegelijk — overgoten met een saus van mysterie, melancholie en existentiële vervreemding? Vergelijkingen met Val Lewtons subtiele meesterwerk Cat People zijn niet ver gezocht.
Harrington kwam uit de avant-garde, werkte samen met Kenneth Anger (hij speelde mee in Inauguration of the Pleasure Dome, 1954) en maakte vooral experimentele kortfilms. Zijn liefde voor klassieke Universal-horror uit de jaren '30 en het werk van Lewton leidde tot zijn eerste langspeelfilm. Gedraaid met een microbudget van 75.000 dollar, ademt Night Tide de vergane glorie van Santa Monica’s kuststadje.
Dennis Hopper schittert in zijn allereerste hoofdrol als eenzame zeeman Johnny, die valt voor de mysterieuze Mora. Zijn natuurlijke acteerstijl botst meesterlijk met de houterige bijrollen, wat de verwarring en isolatie van zijn personage nog versterkt. Het resultaat: een film met een onweerstaanbare Lynchiaanse sfeer die lang blijft nazinderen.
Over Milan W.
Milan W. (oftewel Milan Warmoeskerken) is een van de meest creatieve en bezige muzikale bijen van Antwerpen. Als gitarist speelt hij in cultbands als Condor Gruppe en Flying Horseman. Daarnaast maakte hij naam met ambient en avant-garde elektronica via Ekster en JJ Funhouse, verfijnde synthpop met Mittland Och Leo, en zelfs een Schlagerproject met beeldend kunstenaar Gerard Herman.
Zijn soloplaat Leave Another Day (Stroom) verraste vorig jaar vriend en vijand: een melancholisch breakup-album vol akoestische gitaarsongs, intiem gekreun en dromerige pop in een zachte waas. Pitchfork, Boomkat en co waren laaiend enthousiast — en wij zouden er ons hand niet voor omdraaien om te zeggen dat dit straks tot de beste Belgische platen ooit behoort.
Wat hij zal doen met Night Tide? Dat blijft voorlopig een mysterie. Maar als er één iemand is die de weemoed van die film naar muziek kan vertalen, dan is hij het wel.