Saraba hakobune (Farewell to the Ark)

Saraba Hakobune is geen sprookje met een duidelijke lijn, maar een frivool spel met magische elementen. Het is dan ook moeilijk in kort bestek de inhoud van de film samen te vatten.

Bij de aanvang zien wij een oude man alle klokken van een dorp in Okinawa op een afgelegen plek begraven. Alleen de klok van de oudste tak van de dorpsclan blijft, en die heeft daarmee de macht van de tijd in handen. In het dorp leeft Sutekichi. Hij woont met zijn nicht Sué samen maar kan geen seks met haar bedrijven omdat haar vader, die zich tegen hun huwelijk gekant had, haar een onwrikbare kuisheidsgordel had omgedaan. Sutekichi is hierdoor de risee van het dorp en hij wreekt zich ten slotte op de leider van de clan, Daisaku. Diens geest zal hem echter vervolgen en tot waanzin drijven. De dorpelingen doden hem nadat blijkt dat hij zèlf een klok in zijn huis had en daardoor de macht van de clan had durven tarten. Geleidelijk trekken de dorpelingen weg naar een nieuwe stad en keren nooit meer terug ...

"Eros en Thanatos waren andermaal de motoren van Terayama's 'verblindend' mooie posthume film. Macht (de klok), seks (het taboe op incest) en dood (levenden en doden communiceren via een diepe put) zijn enkele van de thema's die worden aangeraakt in het bonte Saraba Hakobune, een mythologische en (té) sterk symbolische mozaïek van verhalen en mensen"

(fs in Film & Televisie, juli 1985)

Shuji Terayarna (1935-1983) was een veelzijdig kunstenaar. Hij publiceerde gedichten en romans, schreef scenario's en toneelstukken, was fotograaf en maakte films en videoprodukties. Enkele daarvan waren reeds bij ons te zien (op Film International en het Filmgebeuren). Weg met de Boeken en de Straat op (1971), Cache Cache Pastoral (1974) en Les Fruits de la Passion (1981).