Keep on Rockin'

Op het Toronto Peace Festival van 1969 stond op het voorprogramma van The Plastic Ono Band een reeks rockers uit de pionierstijd van de Rock 'n Roll: Chuck Berry, Little Richard, Jerry Lee Lewis en Bo Diddley. Pennebaker filmde de hele gebeurtenis, weer met een heel team camera- en geluidsmensen, en noemde zijn film Sweet Toronto. Later werd hij echter gedwongen de film uit de zalen te halen. Om juridische redenen moest hij het optreden van The Plastic Ono Band wegknippen. De film werd bijgevolg ingekort en omgedoopt tot Keep On Rockin'. Het tijdschrift Films and Filming was in 1970 erg opgetogen over de oorspronkelijke film, maar stak niet onder stoelen of banken dat het Rock 'n Roll-gedeelte veruit het interessantste deel van de film uitmaakte. De commentator vond de film onmisbare leerstof voor al wie iets over rockmuziek wilde vertellen.

We kunnen het, ondertussen alweer 15 jaar later, nog steeds met Films and Filming eens zijn: de ouwe rockers waren ook in 1969 nog steeds vitaal en bruisend en het is bijzonder interessant hen vandaag nog eens aan het werk te zien. De film plaatst, door zijn pop-historische betekenis, heel wat hedendaagse rockhelden in een juister reliëf. Voor Pennebaker zelf was het zaak om mensen als Chuck Berry eindelijk datgene te geven waar zij volgens hem recht op hadden. De Rock 'n Roll was ook in de jaren zestig nog altijd een muziek die door zg. 'fatsoenlijke' mensen uitgespuwd werd. Pennebaker wilde de wereld tonen dat de pioniers van de Rock 'n Roll een eigen karakter hadden dat in waarde niet moest onderdoen voor Bob Dylan en andere pop-goden.

(Vrij naar R. Van Bambost, Rockfilms (Gent 1982) en Films & Filming, Dec. 1970)