Inspiratie schuilt soms op vreemde plaatsen. Zo ligt de kiem van Stories from the Chestnut Woods in de passie van Gregor Božič voor mediterraanse pomologie, de leer van fruit en fruitsoorten. Voor zijn langspeeldebuut sprokkelde de Sloveense cineast immers verhalen in een oud kastanjebos - een mysterieuze plek waar Božič zelf opgroeide voordat hij film ging studeren - dat tijdens de Tweede Wereldoorlog een natuurlijke grens vormde tussen Italië en Slovenië en daarna tot de scheidingslijn tussen West- en Oost-Europa uitgroeide. Uit zijn gesprekken met plaatselijke tuinbouwers destilleerde de filmmaker een magisch-realistische fabel over een oude timmerman en een jonge kastanjeverkoopster die samen herinneringen ophalen en de toekomst bang afwachten.
"We probeerden de ziel van die specifieke omgeving die eeuwen aan politieke instabiliteit en migratie onderhevig was in deze film te injecteren", verklaarde Božič zijn ambities. Dat doet de Sloveense cineast niet enkel door in te zoomen op de oude gierigaard Mario (Massimo De Francovich), die eind jaren '40 zijn zuurverdiende levenswijsheid na een toevallige ontmoeting doorspeelt aan de arme Marta (Ivana Roscic) nadat de koppige houtbewerker zijn eigen doodzieke vrouw uit het oog is verloren. Maar vooral door het sprookjesachtige karakter van de geïsoleerde Slavia Friulana-streek te schetsen aan de hand van een dromerig non-lineair scenario, de poëtische 35mm-fotografie van Spanjaard Ferran Paredes (Indivisibili, 2016) en met de ijle elektronische score van theremin-speler Hekla Magnúsdóttir.
Het resultaat is een bezwerend visueel gedicht over afzondering, rouw en leed dat tevens een ode aan een verdwenen wereld en cultuur is. Dat is ook de curatoren van het filmfestival van Toronto niet ontgaan. Vorig jaar belandde Stories from the Chestnut Woods in de Discovery-sectie waarmee het Canadese filmfestival interessante cineasten in de spotlight wil zetten. Zo groeide Božič op korte tijd uit tot een van de belangrijkste nieuwe stemmen van Sloveense cinema. Wie zich in fruit interesseert, zoals de pomoloog-cineast Gregor Božič, weet duidelijk dat enkele seizoenen volstaan om helemaal te rijpen!
Een bezwerend visueel gedicht over afzondering, rouw en leed dat tevens een ode aan een verdwenen wereld en cultuur is.
