47 jaar festivalhistoriek, van 1974 tot 2020

Kiyoshi Kurosawa is al jaren een van de meest getalenteerde en intellectuele exponenten van de J-horror (zie films als 'Cure', 'Bright Future', 'Pulse'). Maar filmliefhebbers weten dat hij ook in andere genres straffe verhalen kan vertellen over de Japanse samenleving. Het sobere familiedrama 'Tokyo Sonata', bijvoorbeeld, zinspeelde op de economische crisis. De bevreemdende tv-serie 'Shokuzai' legde typische Japanse gevoeligheden bloot. En 'Journey To The Shore' was een delicate parabel over relaties en verlies, die vorig jaar in Cannes de regieprijs won in de sectie Un Certain Regard.

Met 'Le secret de la chambre noir' levert hij opnieuw een klassiek spookverhaal af, in de stijl van 'Pulse' en 'Retribution'. De vermaarde modefotograaf Stéphane (Olivier Gourmet) leeft in afzondering in een Parijse banlieue in een groot, vervallen huis samen met zijn verleidelijke dochter en muze Marie. Na de onverwachte dood van Stéphanes vrouw, speelt Marie elke dag fotomodel voor zijn levensechte daguerreotypes, die voor hem een ware obsessie vormen. Daguerreotypie was een veelgebruikte methode in de vroege jaren van de fotografie die vereist dat modellen lange tijd onbeweeglijk stil blijven. Stéphanes nieuwe assistent, Jean (Tahar Rahim), een jonge Parijzenaar met weinig kennis en ambitie, wordt verliefd op Marie en raakt steeds meer verontrust door de lange fotosessies die ze moet ondergaan. Samen proberen ze een plan te bedenken om voorgoed uit Stéphanes obscure, donkere universum te ontsnappen. Intussen wordt Jean ook benaderd door enkele projectontwikkelaars om Stéphane te overtuigen diens grondgebied te verkopen.

Met 'Le secret de la chambre noir' bewijst Kurosawa (hij is trouwens géén kozijn van filmkeizer Akira) dat hij ook buiten zijn heimat Japan boeiend, sfeervol werk kan verrichten dat gegarandeerd onder je huid kruipt. De film is volledig gefilmd en gesitueerd in Frankrijk, met een Franse crew en Franse acteurs. "Ik heb altijd geloofd in het idee dat cinema een universele taal is, ondanks de verschillen in communicatie", aldus de bijzonder productieve cineast, die intussen alweer bezig is aan een nieuwe film. "Ik kan de Franse cast en crew niet genoeg bedanken om hun best te doen en mijn geloof te bevestigen: dat cinema culturen overbrugt." (A.I.)