Vierde langspeelfilm, vierde keer in de festivalcompetitie. Alle honken om dan nu met een homerun te scoren? De onvolprezen Belgische cineaste Fien Troch kende alvast een droomstart op twee van 's werelds belangrijkste festivals. In Venetië huisde 'Home' in de eigenzinnige Orizzonti-sectie waar ze de Award voor Best Director wegkaapte; in Toronto maakte de film deel uit van het selecte Platform-programma voor filmmakers met een sterke auteursvisie. En die bezit ze.'Een ander zijn geluk' (2005) toont een gezin en gemeenschap na de dood van een kind door een vluchtmisdrijf. In 'Unspoken' (2008) kampte een koppel met het verlies van hun jaren geleden verdwenen dochter. 'Kid' (2012) keek door de ogen van een zevenjarig jongetje dat door noodlottige omstandigheden bij zijn tante moet gaan wonen. Na 'Kid' liet Troch optekenen dat het voelde alsof er met die film een drieluik rond kinderen was afgesloten. In 'Home' schuift ze op naar de fascinerende randleeftijd der jongvolwassenheid. Als in de vorige films kinderen en ouders elkaar verloren, dan lijken ze in 'Home' elkaar niet meer te vinden. Problematische communicatie of de moeilijkheid om de zaken die er echt toe doen gezegd te krijgen, is een trochiaans thema. In 'Home' draait het om de disconnectie tussen twee generaties en leefwerelden. De zeventienjarige Kevin komt vrij uit een gesloten instelling. Bij zijn ouders wonen is geen optie meer. Hij vindt een nieuwe thuis bij het gezin van zijn tante Sonja (Karlijn Sileghem), waar hij aan de slag kan in de zaak. Via zijn neef Sammy en diens vrienden, Abdul en Lina, leert hij John kennen. John lijdt onder een ongezonde thuissituatie met zijn moeder en Kevin voelt de nood zijn vriend te helpen. Verraad, vertrouwen, vriendschap en loyaliteit worden wankele waarden. Na haar vorige film zag Troch zelf één constante in haar oeuvre: dat ze niet vanuit het verhaal vertelt, maar vanuit emoties of sferen. 'Home' is verhalender dan de voorgangers. Haar vaste cameraman Frank van den Eeden brengt een meer docu-realistische look en een consequente observationele stijl die afwijkt van Trochs kenmerkende keurige cadrages. Het meer vierkante vier-bij-driebeeldformaat benadrukt het benauwende gevoel dat zowel adolescenten als ouders de muren zouden kunnen oplopen. Gsm-beelden geschoten door de jongeren nemen af en toe het scherm over. The Hollywood Reporter spreekt van een "exciting new direction, less bound by cinematic conventions." (R.D.)
